MOET JE SNEL, GA ALLEEN / MOET JE VER, GA SAMEN

Dit wordt de laatste post ( zie de voorgaande hier, hier en hier) over hoe ik als ingenieur in een veel te kort project een onderdeel(tje) ontwierp dat in de praktijk rampzalig presteerde. Mijn “lesson learned” gaat over het risico dat projecten te weinig vanuit de vakinhoudelijk bekeken wordt en dat teveel de neiging bestaat om een klant of stakeholder ter wille te zijn. Daarnaast sturen bijdragen van een buitenstaanders tijdens het project soms juist in de verkeerde richting.

Pleit ik er daarmee voor dat vakinhoudelijk experts zelf alle verkoop, accountmanagement en klantondersteuning doet? Nee, behoud je rol als specialist en probeer ook de vruchten te plukken van het perspectief van klantcontact en buitenwereld dat juist deze collega’s hebben. Hier ligt de kans om samen tot betere en completere oplossingen te komen.

De vraag is natuurlijk, hoe zorg je ervoor dat hun bijdragen inhoudelijk waardevol zijn? Het antwoord ligt volgens mij in het delen van kennis.

Eén van de zaken die mij is opgevallen is het zelfvertrouwen waarmee sommige mensen hun bijdrage (idee, mening, oplossing) presenteren. Het lijkt wel eens dat hoe minder kennis van zaken, hoe groter het zelfvertrouwen. Dit zou wel eens het gevolg kunnen zijn van het Dunning-Kruger Effect. Dit is simpel gezegd het effect dat hoe minder je weet, hoe minder goed je kan beoordelen of je idee wel klopt.

Nu is ook een technisch expert gewoon een mens. De mate van overtuigingskracht waarmee iemand een idee inbrengt bepaalt de hoeveelheid aandacht die het krijgt. Een betrokken verkoper, projectmanager of inkoper die vanuit meer vakinhoudelijke kennis communiceert en zal een idee beter kunnen onderbouwen maar ook relativeren.

Daarmee verbeter je de kans op een waardevolle bijdrage terwijl er minder faalkansen en frustraties ontstaan. Hier ligt de winst van kennisdeling. Neem elkaar mee in je belevingswereld en leer van ieders perspectief er op. Wil je meer weten HOE je dit doet? Kijk dan op schatmaker.nl