DE GEVOLGEN VAN EEN RAMP

Ooit heb ik als ingenieur in een veel te kort project een onderdeel(tje) ontworpen dat in de praktijk rampzalig presteerde. Achteraf beschouw ik dit project als een soort “mission impossible” door slechte randvoorwaarden. Te weinig is vakinhoudelijke communicatie in het voortraject, teveel de neiging om het hogere management ter wille te zijn.

In gesprekken met andere ingenieurs, ontwerpers en ontwikkelaars kom ik vaak herkenbare verhalen tegen. Veel vaker worden klanten, hogere managementlagen of andere stakeholders zaken te eenvoudig voorgespiegeld. Het vermoeden is dat dit komt omdat de mensen aan tafel onvoldoende bekend zijn met de vakinhoudelijke complexiteit. Uiteindelijk worden beloften gedaan die niet of alleen zeer “creatief” waargemaakt kunnen worden. Heel vaak leidt dit achteraf weer tot een hoop frustraties en reparatiewerk.

Als je als bedrijf streeft naar continuïteit in je reputatie, winstgevendheid en personele bezetting dan wil je geen onhaalbare beloften doen. De vraag is alleen, hoe ga je dit doen? In elk geval is het betrekken van de uitvoerende specialisten bij het planningsproces een goed begin. Naast input wordt dan ook het commitment aan de afspraak verkregen.

Dit gaat echter alleen werken als de projectleider, accountmanager of andere procesbegeleider ook inhoudelijk gesprekspartner is. Het gaat immers om een afweging van technische en commerciële belangen. Om dit te bereiken moet voor zo’n situatie optreedt al geïnvesteerd worden in het delen en beschikbaar maken van kennis. Dan gaat in de fase van projectdefinitie geen onnodige tijd verloren.

Nu vraag ik me af; “Moet de kennisdeling vanuit de kennisvrager (bijv, projectleider, accountmanager, helpdesk) of juist vanuit de kennisdrager (ingenieur, onderzoeker en ontwikkelaar) gestuurd worden?” Wat denk jij?